Het leven in Biharamulo

Al bijna 2 maanden ben ik nu in Tanzania. Waar blijft de tijd!
Vorige week zijn we naar Iris en Anouk in Rubya gegaan om daar een paar dagen mee te lopen. Rubya is een dorpje in het noordwesten van Tanzania, wat bestaat uit het ziekenhuis en 3 winkeltjes. Meer niet.
Bij een uitzichtpunt over het dal hebben we Tai Chi-les gekregen van de oom van Anouk. Hij was haar komen opzoeken. En zelfs ook nog insanity samen met een Afrikaan gedaan. Alles kan gebeuren onder de zon!
Alhoewel er tussen het ziekenhuis hier en in Rubya kleine verschillen zijn, gaat het er grotendeels hetzelfde aan toe.
In Biharamulo heb ik me een paar dagen vermaakt op de maternity ward. Nou ja, vermaakt... Als ik er al aan ging twijfelen, dan weet ik nu weer zeker dat ik geen gynaecoloog word. Het was wel interessant om te zien hoe de bevallingen er hier aan toe gaan. Vooral verbazingwekkend hoe snel baby's er hier uitgepoept worden. Hun bekken is er zeker voor gemaakt om kinderen te baren!
Ook breng ik nu 2 dagen in de week op de ok door. Veel keizersnedes, herniaoperaties en af en toe een baarmoeder die verwijdert wordt. Elke keer gebeurt er weer genoeg waar ik me over verbaas. Zo was er vandaag een operatie van een massa wat een cyste in de eierstok zou zijn, de baarmoeder was normaal. De arts maakt de buik open en dan blijkt het een gigantische vleesboom in de baarmoeder te zijn. Gelukkig zijn ze flexibel en hebben ze de baarmoeder maar verwijderd. Algehele narcose doen ze hier zonder te intuberen, dus af en toe hoor je de patient snurken als de tong in de keel zakt. Zuurstof geven ze pas als de saturatie tot 60% gedaald is (wat eigenlijk standaard gebeurt). Alle klemmen en scharen ed die de arts gebruikt, worden allemaal op de patient gegooit (inclusief het mes). De operatieassistent doet hier vrolijk aan mee. Dit heeft wel tot gevolg dat hij standaard alles kwijt is. Ook zit er vaak genoeg een botte schaar of een niet werkende klem tussen.
Afgelopen weekend zijn we in Biharamulo gebleven. Het was toch tijd geworden om even hard aan ons verslag te werken. Ik probeer als een van de opdrachten een onderwijssysteem op te zetten. We hebben namelijk al genoeg mogelijkheden voor groei ontdekt. Het zal nog een uitdaging worden om iedereen bereid te krijgen om hieraan mee te werken, maar ja, ik ben jong en ik wil wat en daar zijn idealen voor!
Gelukkig waren er genoeg dingen waarmee we studieontwijkend gedrag konden vertonen. Zo hebben we een verpleegkundige leren poolen (en hadden we de eerste en enige vrouwenpooltafel in Biharamulo) en hebben we voor dezelfde verpleegkundige en een jongen van het lab pizza gemaakt. Voor die jongen was het de eerste keer in zijn leven dat hij pizza at. Ook hebben we ons goed uitgeleefd op de mountainbike. Voor de tweede keer zijn we met de man van de ICT van het ziekenhuis, Ali, gaat fietsen. Dit keer gingen we naar een waterval. Het was een vrij uitdagende weg, onverhard, flinke heuvels en aan het eind over een smal zandpaadje door het maisveld. Mijn benen zitten onder de schrammen en blauwe plekken, maar het was erg mooi! Ook hebben we onderweg indruk op alle mensen kunnen maken. Zowaar niet dat we werden aangesproken omdat we blank zijn, maar omdat we vrouwen waren. Vrouwen fietsen namelijk normaal gesproken niet of nauwelijks en dan kwamen wij opeens langssjezen. We blijven Hollanders!
Onze huishoudster Agrippina komt nog steeds drie keer in de week. Heerlijk! Ik weet ook wat een van de eerste dingen zal zijn, zodra ik een salaris heb: een huishoudster inhuren. We hoeven vrijwel nooit meer af te wassen, want we hebben genoeg borden en bestek voor 2 dagen. Al zijn we er wel erg goed in om alles tot de laatste vork vies te maken. Maar goed, als zij afwassen zo leuk vindt, wie ben ik om haar dat te onthouden. De was wordt gedaan, er wordt schoongemaakt en ze kookt voor ons. Nou is dat laatste niet altijd een succes. Het geitenvlees brandt wel eens aan en soms mist er wel een sausje bij de droge rijst, maar het voedt de maag. En er moet wel wat te klagen overbljven!
Ondertussen stroomt het geld voor onze inzameling binnen. Allemaal hartelijk bedankt daarvoor! Het gaat hier wel allemaal in een Tanzaniaans tempo, dus de lijst met wat alles kost hebben we nog steeds niet. Pole pole zoals ze hier zeggen!